ေမမိုးမခ

Sunday, November 3, 2013

ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္

ဟုိး ခပ္ေဝးေဝး

ႀကီးေကာင္စဝင္စ အသံေလးမွာ

ျပန္စရာအိမ္ မရွိရွာပါဘူး အေမရယ္

ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ

အကုသုိလ္ပန္းေတြေဝပုံကလည္း

အဖူးေပၚ အညႊန္႔တက္လုိ႔

တပ္မက္စရာပါလား အေမ

သံသရာေလးေတးခ်င္းေတြက စီစီ

ပုရစ္ကေလးလုိ သားကျမည္လုိ႔ေပါ့

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေမရယ္

သားဘဝဟာ

ေျမေငြ႔ပ်ံ ညေလးတစ္ည ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ။

သားေလ

သူ႔ကုိယ္ပုိင္ အသီးေတြ

ညြတ္အိေလးလံေနေအာင္ ထမ္းပုိးထားရေပမယ့္

ေပ်ာ္ရွာတဲ့

ကုန္ထမ္းသမား သလဲပင္ကေလးကုိ

အားက်မိတယ္ ။

အေမရယ္

ေလေတြထန္ေနေလေလ

သားမွာ ေၾကကြဲရေလေလပါပဲ

မုိးဦးအက်ေစာမယ္ဆုိတာလည္း

တကယ္ေတာ့

ေလာကဓံတရားပါလား

အိပ္စရာမရွိတဲ့ ညေတြမွာ

မုိးေတြသိပ္ရြာတာပဲ အေမရယ္ ။

အေမွာင္နဲ႔ စိုစြတ္

မုိးေရေတြ ရႊဲရႊဲနစ္လုိ႔

အသံေတြေတာင္ ငုတ္ေနခဲ့ပါၿပီ အေမ ။

ဆုံးရႈံးမႈ သစ္ရြက္ေတြ မရႈမလွနဲ႔

ကံဆုိးမုိးေမွာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ

သားဘဝရဲ့ အပုိင္းအစေတြတဲ့လား

သားျငင္းဆန္တယ္ အေမ

အေမ မသိဘူးလား

အေမ့သားက ကဗ်ာဆရာေလ

အေမရဲ့ ။

တကယ္ေတာ့လည္း အေမရယ္

ကဗ်ာဆရာဆုိတာ

ဒဏ္ခံႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းပါဗ်ာ ။

အေမရယ္

ေဟာဒီ ကမၻာေလာကႀကီးမွာ

အေမ့သား ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတာ

အျပစ္ရွိပါသလား အေမ

သားရဲ့ အခ်စ္မွာေလ

ေဟာဒီ ကမၻာႀကီးနစ္ခဲ့ရင္ေတာင္

စစ္ျဖစ္ဖုိ႔ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး အေမရယ္ ။

ခုေတာ့

တျခားသူေတြ မျမင္မိတဲ့ အသံကေလးကုိ

ေခါင္းအုံးအိပ္မိလုိ႔

အၾကင္နာအမဲ့ဆုံး ဆုလဒ္ကုိ သားရခဲ့ပါတယ္ ။

အေမမသိဘူးလား

လူေတြရဲ့ အၿပံဳးမွာ

ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြပါတယ္ အေမရဲ့ ။

ဧည့္ခန္းနဲ႔ အက်ႌေကာင္းမွ

ဆက္ဆံတတ္တဲ့လူေတြရဲ့ သေဘာထားကုိ

သား တူးတူးခါးခါး မုန္းတယ္အေမ ။

အေမရယ္

တျခားသူေတြ အတြက္ေတာ့

အရာရာဟာ

လက္တစ္ပစ္စာရယ္ပါ ။

သားမွာေတာ့

ယူဇနာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာလုိ႔

သားေလ

ေရေရာထားတဲ့ ညရယ္လုိ႔ မရခဲ့ဖူးဘူး ။

သားရဲ့ ' ဘီး ' ကေလးဟာေလ

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးလွပ္ေနသလဲဆုိေတာ့

ဆံျခည္မွ်င္ေလးတစ္မွ်င္ နင္းမိရင္ေတာင္

ဘီးက ထေပါက္သြားႏုိင္ပါတယ္ အေမ ။

အလွ်ံညီးညီး မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီးထဲ

ေန႔စဥ္ ခုန္ခုန္ခ်ေနရတဲ့ ဘဝခရီး

အခမဲ့ညေတြ သိပ္ၿပီး သိပ္သည္းလြန္းလွ

အေမရယ္

လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ကန္သြင္းခံရ

က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းမိလုိ႔လဲ အေမ

အဆုတ္က ၾကပ္ခုိးစြဲမီးဖုိေခ်ာင္

ေခ်ာင္းဆုိးလုိက္တုိင္း ေခ်ာင္းဆုိးလုိက္တုိင္း

ရင္ေခါင္းႀကီးထဲ မီးထ ထေတာက္တာျမင္ရ

အေမရယ္

အတြင္းလူမမာ တစ္ေယာက္ပါ ။

ဒါေပမယ့္

သစ္သားဘတ္စ္ကားအုိအုိႀကီး ခုိစီးလုိ႔

ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့စကီးဆုိတဲ့ လူလည္းပါတယ္ေလ

လူနဲ႔သူနဲ႔ မတူတဲ့လူလုိ႔

လူေတြသူေတြ ေျပာခံရတဲ့ သားမိတ္ေဆြေပါ့

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာၿပိဳလဲခဲ့ပါသလဲ

ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ သမၼေဒဝေတြလက္ထဲ ေရာက္မွာတဲ့လဲ

တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ေမးရင္းေပါ့

မ်က္ေစ့တစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ

ေသာမၿဂိဳဟ္ေတြ ေခ်ာင္းေကာျဖစ္သြား

ဘဝကုိ ျဖစ္ညွစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့

လိေမၼာ္သီးကေလးမွာ

အခ်ိဳရည္ က်န္ေသးတယ္

အုိ....

အသည္းႏွလုံးထဲမွာ

ပန္းေတြ အရမ္းပြင့္တာပဲ အေမရယ္ ။

ကုတ္အက်ႌဝတ္ခ်င္တဲ့ ေဆာင္းရာသီရယ္

မီးလွ်ံကင္းမဲ့တဲ့ မီးလင္းဖုိႀကီးရယ္

ႏွင္းစက္ေတြကုိ

အေသခံေသာက္ခ်င္တဲ့ ျမက္ပင္ကေလးရယ္

လမင္းကုိ

ျပည့္ျပည့္ဝဝ တုိက္ရုိက္မျမင္ခ်င္တဲ့ အၿပံဳးရယ္

အေနအထုိင္မတတ္တဲ့ ေရပန္းတုိင္ကေလးရယ္

မုိက္တြင္းနက္နက္ ကဗ်ာေပၚ အခ်စ္ရယ္

မၾကာခဏ

လူလိမ္ခံရတဲ့

ရင္ထဲက ၾကယ္ျပာေလးရယ္

နကၡတ္မိမိ ေပ်ာ္ခ်င္ရွာတဲ့

အေပ်ာ္ေလးရယ္

သားလက္ဖဝါးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလုိ႔

တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သားဘဝေလးရယ္

အေမ့သားမွာ ပုိင္ဆုိင္ပါတယ္ ။

ထမင္းစစ္စစ္ စားခ်င္တယ္ အေမရယ္

အိမ္နံ႔ေမႊးတဲ့ အိပ္ရာစစ္စစ္မွာ အိပ္ခ်င္တယ္

ေျခေထာက္ေတြကုိ မီးဖုိအေငြ႔ေပးခ်င္တယ္

ဗမာ ပရေဆးသန္႔သန္႔ ေသာက္ခ်င္တယ္

ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီလုိ

အေမ့မ်က္လုံးအေရာင္ကုိ မြတ္သိပ္ပါတယ္

ေတေပေလလြင့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့သားကုိ

ကရုဏာသက္ၿမဲသက္တဲ့ အေမ့အၾကည့္ေလ

အေမရယ္

အေမ့ဆိပ္ကမ္း မကပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့

သားသေဘၤာေလ အေမရဲ့ ။

က်ေနာ္ ရုိးသားခဲ့ပါတယ္ အေမ

ဤသုိ႔ပင္ ပဲ့တင္ပါလိမ့္မယ္ ။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

(ကဗ်ာေတြကိုဖတ္ရတာ အရမ္းဝါသနာပါပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာေတာ့မေရးတတ္ဘူး။ နားလည္တဲ့ကဗ်ာရွိသလုိ နားမလည္တဲ့ကဗ်ာလဲရွိတယ္။ စာဖတ္အားနည္းလုိ႕ေနမွာေပ့ါေနာ့္။)

Monday, October 28, 2013

ပေလာင္အိမ္ႏွင့္ မ်ိဳးေစ့မ်ား

(ဂါင္တအာင္ ဂါရ္ ကအာန္ဆမာရ္

ဂါင္တအာင္ = ပေလာင္အိမ္

ကအာန္ဆမာရ္ = မ်ိဳးေစ့

ေရွးအခါက တုိင္းျပည္တျပည္တြင္ ဘုန္းတန္ခုိးၾကီးေသာ ဘုရင္တပါးမင္းျပဳ၏။ ထုိမင္းသည္ တုိင္းခန္းလွည့္လည္၍ ဗဟုသုတ ရွာေဖြဆည္းပူးျခင္းကို ႏွစ္သက္၏။

မင္းၾကီးမွာ နတ္ျမင္းပ်ံကို ပိုင္သူျဖစ္၍ ကမၻာေျမအဆံုးသို႕လည္း လွည့္လည္သြားလာနုိင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိေလသည္။

တေန႕ေသာ္ မင္းၾကီးသည္ ယခုေတာင္ပိုင္နယ္ နမ့္ဆန္ျမိဳ႕၏ အေရွ႕ေတာင္အရပ္ရွိ လြယ္ဆုိင္ေခၚ ဒြယ္ဆဲင္ေတာင္သို႕ေရာက္လာေလ၏။ လြယ္္ဆုိင္ေတာင္သို႕ေရာက္လွ်င္ မင္းၾကီးသည္ မိမိ၏ျမင္းသည္ေတာ္မ်ားအား အရပ္ေလးမ်က္ႏွာရွိ လူသူအေပါင္းျမင္ေစရန္ အလံမ်ားထူေစ၍ ညအခ်ိန္တြင္ မီးမ်ားဖုိေစ၏။

အရပ္ေလးမ်က္ႏွာရွိ ပေလာင္အမ်ိဳးသားတုိ႕သည္လည္း လြယ္ဆုိင္(ဒြယ္ဆဲင္)ေတာင္မွ အလံမ်ား၊ မီးမ်ားကိုျမင္လွ်င္ အလြန္အံ့ၾသၾက၏။ အေၾကာင္းထူးတခုခုရွိမည္ဟုယူဆၾကကာ လြယ္ဆုိင္(ဒြယ္ဆဲင္)ေတာင္သို႕ စုရုံးေရာက္ရွိလာၾကေလသည္။ ေရာက္ရွိလာၾကေသာလူအေပါင္းလည္း မင္းၾကီးအား ဖူးေမွ်ာ္ရလွ်င္ လြန္စာဝမ္းေျမာက္ၾက၍ ပါလာေသာ စားေကာင္းေသာက္ဘြယ္မ်ားကို ဆက္သၾကေလ၏။

မင္းၾကီးလည္း ေရာက္လာသမွ်ေသာ ပေလာင္အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ၾကည့္ရႈေလရာ အသြင္ထူးျခားသည့္ ပေလာင္အဘိုးအိုသံုးဦးကို ေတြ႕ရေလ၏။

တဦးေသာအဘိုးအိုမွာေတာင္မရြာမ ေတာင္မအဘိုးျဖစ္၏။ ‘တာေတြာင္မ’ လည္းေခၚ၏။ ‘တာတၾကံမ္’ ဟုလည္းေခၚ၏။

ဒုတိယအဘုိးအိုမွာ ‘တာကြန္ဟာယ္’ ေခၚ ကြန္ဟဲအဖုိးျဖစ္၏။ ကြန္ဟဲရြာတြင္ေနေသာ အဘိုးအုိျဖစ္၏။

တတိယအဘိုးအုိမွာ ဇယန္းရြာတြင္ေနေသာ ဇယန္းအဘုိးအိုျဖစ္၏။ ‘တာေဇြာင္နံင္’ ဟုေခၚ၏။

မင္းၾကီးလည္း ထုိအဘုိးအုိသံုးဦး၏ အေၾကာင္းကုိ ေမးေလလွ်င္ မင္းၾကီးတပါး၏ ျမင္းသည္ေတာ္လူစြမ္းေကာင္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။

မင္းၾကီးလည္း အဘုိးအိုသံုးဦးအား မည္သည္အရာဝတၳဳအလိုရွိေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ရင္ မိန္႕ေတာ္မူ။

အဘုိးအိုသံုးဦးလည္း ေနစရာႏွင့္ စားစရာမ်ားေပးသနားေတာ္မူရန္ မင္းၾကီးအား ေလ််ာက္တင္ၾကေလ၏။

ထိုအခါ မင္းၾကီးက သင္တုိ႕၏ေနစရာအတြက္ ငါ၏ဥေသွ်ာင္ကိုၾကည့္ျပီး တည္ေဆာက္၍ေနၾကေပေတာ့ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။ (ပေလာင္အိမ္ လံုးလံုးၾကီးမ်ားမွာ မင္းၾကီးဥေသွ်ာင္ႏွင့္ တူသည္ဟုဆုိၾကသည္။)

သင္တုိ႕စားစရာအတြက္ မ်ိဳးေစ့မ်ား ေပးသနားမည္ဟုဆုိကာ အဘုိးအိုသံုးဦးတုိ႕အား တဦးလွ်င္ နတ္သစ္ေစ့ တေစ့စီ ေပးသနားေတာ္မူ၏။ ေရာက္လာသမွ်ေသာ သူတုိ႕ကိုလည္း ပဲ၊ေျပာင္း၊စပါး၊ႏွမ္း စသည့္မ်ိဳးေစ့ မ်ားကုိေပးေတာင္မူ၏။

မင္းၾကီးလည္း အဘုိးအုိသံုးဦးအား ဤနတ္သစ္ေစ့ကို စိုက္ပ်ိဳး၍ ေပါက္လာေသာ အပင္မွအရြက္ကို သုတ္၍စားနုိင္၏။ အေျခာက္ျပဳ၍ အရည္ကိုက်ိဳခ်က္ေသာက္နုိင္၏။ ဤသစ္ရြက္၏ အစြမ္းသည္ အပူဓါတ္ကုိ ျငိမ္းေစနုိင္၍ အသက္ရွည္ေစနုိင္သည္ဟု မိန္႕ေတာ္မူေလသည္။

ထိုအခ ေတာင္မအဘိုးသည္ မင္းၾကီးေပးေသာနတ္တစ္ေစ့ကို မေပ်ာက္ဆံုးေစရန္ ပါးစပ္တြင္ ဝမ္းသာအားရငံု၍ထား၏။ ဤသို႕ငံုထားရာမွ သတိလစ္၍ မ်ိဳခ်မိေလရာ လည္ပင္းတြင္ တစ္ဆုိ႕ျပီး ေသဆံုးေလသည္။

မင္းၾကီးသည္ ေတာင္မအဘုိးအုိ၏ လည္ပင္းမွနတ္သစ္ေစ့ကို ကိုယ္ေတာင္တုိင္ ထုတ္ယူျပီးလွ်င္ ‘ဤနတ္သစ္ေစ့မွ ေတာင္ပိုင္းနယ္တြင္ မ်ိဳးျပန္႕ေစသတည္း’ ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ လြယ္ဆုိင္ေတာင္တြင္ စိုက္ပ်ိဳးေလသည္။

(မူလအပင္မွာ မီးေလာင္သြားေသာ္လည္း အငုတ္မွ အတက္ေပါက္၍ ၾကီးျပင္းေနေသာအပင္မွာ ယခုတုိင္ လြယ္ဆုိင္ေတာင္တြင္ ရွိေပေသးသည္။ မူလမင္းၾကီးစိုက္ေသာ အပင္မွာ လူႏွစ္ဖက္ခန္႕ရွိသည္ဟု ေရွးလူၾကီးသူမမ်ားက ေျပာေလ့ရွိၾကေလသည္။)

ေသဆံုးသြားေသာျမင္းစီးသူရဲေကာင္း အဘိုးအိုအားလည္း ဤေတာင္တြင္ သာသနာျပဳရစ္ရန္ အမိန္႕ျပန္ေတာ္မူေလသည္။

ဒုတိယအဘိုးအို (တာကြန္ဟာယ္)အားလည္း သင္သည္ ဤသစ္ေစ့မွ မ်ိဳးျပန္႕ေစရမည္။ ဤအပင္မွအရြက္ကို အေျခာက္ျပဳ၍ အရည္က်ိဳေစျပီးလွ်င္ လူသားတုိ႕အတြက္ အက်ိဳးျပဳေလေတာ့ဟု မိန္႕ၾကားေလ၏။ ထိုု႕ေၾကာင့္(တာကြန္ဟာယ္) ကြန္ဟဲအဘိုးမ်ိဳးေစ့ခ်ခဲ့ေသာ ကြန္ဟဲလက္ဖက္ေျခာက္ယခုတုိင္ အနံ႕အရသာတြင္ ျပိဳင္ဘက္ရွားေလသည္။

တတိယအဘိုးအုိျဖစ္ေသာ ဇယန္းအဘိုးအုိ (တာေဇြာင္နံင္)အားလည္း သင္သည္ ဤနတ္သစ္ေစ့မွ မ်ိဳးျပန္႕ပြားေစရမည္။ ဤအပင္မွအရြက္ကိုေပါင္း၍ အခ်ဥ္ျပဳျပီးလွ်င္ သုတ္၍စားနုိင္ရန္ လူသားတုိ႕အတြက္ အက်ိဳးျပဳရစ္ေလာ့ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဇယန္းနယ္ထြက္ ဇယန္းလက္ဖက္စိုမွာ ျပိဳင္ဘက္ရွားသည္ဟု ပေလာင္အမ်ိဳးသားတုိ႕ေျပာဆုိေလ့ ရွိၾကေလသည္။

ပေလာင္ပံုျပင္မ်ား စာအုပ္မွာ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပသည္။